The Renaissance

De twee gebrande latten van de installatie geven de indruk van een kruis. Een jong iemand aan het kruis, dat is vragen om weerstand. Het beeld refereert aan de kruisiging, maar de persoon is niet gekruisigd. Er zijn geen sporen van touwen, geen spijkers, geen bovenbalken, geen dwarsbalken, geen neergebogen lichaam te zien. Er is bewust voor gekozen om de connotatie van lijden weg te nemen. In plaats van het lijden van Christus refereert de voorstelling aan een nieuw begin vanuit de dood. Een wedergeboorte. Achter het kruis als symbool gaat namelijk een ontzagwekkende geschiedenis schuil, die van het kruis  een teken van hoop, herstel en genezing heeft gemaakt. Een vitaal teken. Wie zich de betekenis ervan eigen maakt, ontdekt dat er ondanks lijden en dood toch een hoopvolle toekomst mogelijk is voor ieder mens afzonderlijk, voor de samenleving als geheel en voor de totale schepping.

De hangende figuur is geen jongen en geen meisje, maar genderloos. De figuur lijkt kleding te dragen. Is het een rokje? Is het een pofbroekje? Er is geen (herkenbaar) hoofd, generiek de mensheid weergevend. Inclusief, niemand uitsluitend. Het is wel duidelijk een jong personage, wat tot uitdrukking komt in de kinderlaarsjes, de stand van de beentjes en de lengte van het personage. Het beeld is bewust in neutrale grijstinten gehouden, in combinatie met wit gespoten attributen. Wit als de kleur van onschuld en reinheid. Een persoon vrij van zonde. Onschuld. De gekozen attributen dragen bij aan dit beeld.

Ecoline, behanglijm, houtlijm; hout, papier maché, piepschuim, chamotte, houten takje, schroef, plastic rietjes, oase, viltpapier, restanten kerstversiering, rozenkrans (persoonlijk bezit: gekregen van mijn oma); figuratieve stijl; 120 (h) x 45 (b) x 18 (d) cm, 2023